جوانان، امید ما برای آینده ای بهتر هستند، اما برای رفع کاستی های مربوط به آنها در بازار کار، نیازمند سیاست های هدفمندی هستیم.

هدف شماره ۸ توسعه پایدار(SDG) ، متمرکز بر “ارتقاء رشد اقتصادی پایدار، فراگیر و ماندگار، و همچنین اشتغال کامل و مولد و کار شایسته برای همه” می باشد. در این زمینه سوالاتی مطرح هستند که عبارتند از: منظور از “همه” در این هدف چیست؟ آیا گروه هایی وجود دارند که به ویژه در مورد یافتن کار شایسته، در معرض آسیب باشند؟

بله، جوانان امروزی – بهترین نسل جوان تحصیل کرده و امید ما برای آینده ای بهتر – همان گروه سنی هستند که سخت ترین کار را برای یافتن کار شایسته، در پیش رو دارند.

براساس آخرین داده های موجود در سال ۲۰۲۲، افراد ۱۵ تا ۲۴ ساله در حدود ۲۱ درصد از کل جمعیت در سن کار را تشکیل می دهند. با این حال آنها کمتر از ۱۳ درصد از کل افراد شاغل را شامل می شوند. ارقام بیکاری جوانان به مراتب بدتر است، به طوری که ۳۳ درصد از کل بیکاران را جوانان تشکیل می دهند.

جوانان همچنین بیشتر در معرض مشاغل “بد” قرار دارند. برای مثال، آنها دو برابر بیشتر از کارگران بزرگسال، در فقر شدید زندگی می کنند – یعنی با کمتر از ۱٫۹۰ دلار آمریکا در روز تحت شرایط برابری قدرت خرید (PPP) که ارایه کننده مقایسه ای معنادار در خصوص استانداردهای زندگی در سراسر کشورها می باشد.

 آنها همچنین به احتمال زیاد، به طور غیررسمی مشغول به کار بوده و فاقد حمایت های اجتماعی لازم هستند. براساس آخرین داده های موجود در مورد حضور جوانان در اشتغال غیررسمی در سال ۲۰۲۱، نرخ اشتغال غیررسمی آنها برابر با ۷۸ درصد بوده است، در حالی که این نرخ برای بزرگسالان، معادل ۵۸ درصد می باشد.

علاوه بر این، در مواقع بحران، جوانان به طور نامتناسبی بیشتر آسیب دیده و دیرتر از سایر گروه های سنی، به شرایط مطلوب بازمی گردند. این موضوع را به وضوح در طول بحران کووید-۱۹ مشاهده کردیم و همچنان در طول “چند بحران” فعلی و چالش‌های متعدد و پیچیده‌ای که جهان با آنها مواجه است، ازجمله تغییرات آب و هوایی، درگیری‌های نظامی و تورم بالا در سطح جهانی، نظاره گر آن هستیم.

در یک گزارش مربوط به سیاست گذاری سازمان بین المللی کار، که اخیراً تحت عنوان “آیا اشتغال جوانان بهبود یافته است؟“، منتشر شده است، این نتیجه گیری استخراج شده است که دوره بحران در بسیاری از سطوح کاهش یافته، اما بازارهای کار جوانان هنوز به طور کامل به نقطه اولیه بازنگشته اند. این امر به ویژه در اقتصادهای کم درآمد و با درآمد متوسط، و به طور خاص در کشورهای عربی، شرق آسیا، جنوب صحرای آفریقا و همچنین جنوب آسیا صدق می کند.

در سال ۲۰۲۲، در سطح جهانی، تقریباً یک چهارم جوانان جهان در آموزش، اشتغال یا مهارت آموزی (NEET) قرار نداشتند. این رقم، بیش از نیم درصد بالاتر از سطح قبل از همه گیری کووید-۱۹ بوده و تقریباً ۲۸۹ میلیون جوان را شامل می شود.

آمار عدم حضور زنان جوان در آموزش، اشتغال یا مهارت آموزی (NEET)، بسیار بیشتر از مردان جوانان است. اگرچه شکاف های جنسیتی در نرخ های مربوط به عدم حضور در آموزش، اشتغال و مهارت آموزی، طی ۱۶ سال گذشته کاهش یافته است، اما این در میان زنان جوانان، هنوز بیش از دو برابر نرخ مردان جوان است (به ترتیب ۳۲ و ۱۵ درصد در سال ۲۰۲۲). این شکاف، عمدتاً نتیجه نابرابری های جنسیتی در خصوص مشارکت در بازار کار است.

 کار شایسته برای همه، تنها از طریق یک رویکرد منسجم که سیاست‌های کلان اقتصادی، اجتماعی، مهارتی و بخشی را در یک چارچوب گردهم می‌آورد، و همچنین با گفتگو بین دولت ها و نمایندگان کارفرمایان و کارگران، قابل دستیابی می باشد. نهادهای بازار کار باید برای تسهیل گذار به درون ساختار بازار کار، تقویت شوند.

با این حال، ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که چنین سیاست هایی به طور خودکار به گروه های محروم سرازیر شوند. با توجه به نیازها و آسیب پذیری های منحصر به فرد آنها، دستیابی به آنها مستلزم مداخلات هدفمند است. اگر می‌خواهیم هدف شماره ۸ توسعه پایدار را محقق نماییم، باید در این مسیر گام برداریم، زیرا بدون وجود کار شایسته برای همه جوانان، کار شایسته برای همه نیز وجود نخواهد داشت.