سازمان بین بین المللی کار در یک کنفرانس مشترک دو روزه با انجمن بین المللی شوراهای اقتصادی و اجتماعی و نهادهای مشابه (ESCs-SIs)، در مورد چالش های مبارزه با نابرابری در زمینه های ملی بحث و تبادل نظر کرد.

انجمن بین المللی شوراهای اقتصادی و اجتماعی و سایر نهادهای گفتگوی اجتماعی مشابه (ESCs-SIs) اعتقاد دارند که برای مبارزه با نابرابری در دنیای کار، نیازمند اقدامی فوری هستیم.

 پس از یک کنفرانس دو روزه که از  ۲۳ الی ۲۴ نوامبر در آتن ۲۰۲۳ برگزار شد، حاضرین در کنفرانس اعلامیه ای را به تصویب رساندند که در آن متعهد شدند از طریق گفتگوی اجتماعی، اقدامات خود در زمینه توسعه و اجرای سیاست های ملی جهت کاهش و جلوگیری از نابرابری ها در دنیای کار را افزایش دهند. چنین سیاست هایی بر اساس یک اجماع سه جانبه، به شرایط، نیازها و اولویت های ملی پاسخ خواهد داد.

شرکت کنندگان در این کنفرانس از سازمان بین المللی کار و انجمن بین المللی شوراهای اقتصادی و اجتماعی و نهادهای مشابه (AICESIS)  درخواست نمودند تا حمایت بیشتری را از فعالیت های آنها به عمل آورند.

مدیرکل سازمان بین المللی کار، گیلبرت اف. هونگبو، بر فوریت مقابله با نابرابری ها به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از تلاش های جهانی برای ترویج عدالت اجتماعی تاکید کرد. وی گفت: “گفتگوی اجتماعی باید زیربنای همه این ابتکارات باشد، زیرا تنها زمانی که دولت‌ها دوشادوش نمایندگان کارفرمایان و کارگران کار می کنند، می‌توانند راه ‌حل‌های واقعاً پایداری را در زمینه نابرابری‌ها ایجاد و به طور موثر اجرا نمایند.”

شرکت ‌کنندگان از ۳۶ کشور/ سرزمین، به نمایندگی از دولت‌ها، کارفرمایان و کارگران و سایر اعضای انجمن بین المللی شوراهای اقتصادی و اجتماعی، تجربیات خود را (هم در قالب چالش‌ها و هم به صورت داستان‌های موفقیت) در مبارزه با نابرابری‌ها در بافت‌های ملی خود تبادل کردند.

 نمایندگان سازمان بین المللی کارفرمایان (IOE)، کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری(ITUC)  و سایر سازمان های بین المللی، در این کنفرانس دیدگاهی جهانی را در مورد نابرابری ها و نیز اقدامات لازم برای کاهش و پیشگیری از آن ارایه کردند.

مانوئلا تومی، دستیار مدیرکل سازمان بین المللی کار در امور حکمرانی، حقوق و گفتگو، در سخنان خود در این کنفرانس گفت: “نابرابری ها نقطه مقابل عدالت اجتماعی هستند. مادامی که شکاف بین فقیر و غنی، و بین زنان و مردان در حال افزایش است و همچنین، تا زمانی که گروه‌های خاصی از فرصت‌ها و سهیم شدن در منافع رشد و توسعه کنار گذاشته می شوند، دستیابی به اهداف توسعه پایدار امری دست نیافتنی باقی خواهد ماند. هیچ دولت، سازمان شریک اجتماعی یا نهاد چندجانبه ای نمی تواند به تنهایی با نابرابری ها مقابله نماید. ما باید با ایجاد همکاری های قوی و مشارکت با یکدیگر، به نحوی عمل نماییم که بتوانیم در بلند مدت این نابرابری ها را کاهش داده و از وقوع آنها جلوگیری کنیم.